Genesis vertelt dat God Adam schiep door leven te blazen in het "stof der aarde"
Ik heb stof altijd gezien als iets van het kwade. Stof, bacteriën, zonder het kwaad zou dat niet bestaan. Poetsen zou niet meer nodig zijn.
Kom ik toch weer bij de perceptie dat dag en nacht bij elkaar horen, licht en duisternis, De Engel & Mephistos, Yin & Yang. Dat God en Satan bij elkaar horen, maar de bagage vanuit het ontstaan moest verdwijnen. Die twee zijn ook altijd onlosmakelijk verbonden met elkaar.
Toch is dat niet zo, we zijn samen de duisternis kwijt aan het raken, vanuit die uitspraak gezien was de aarde die over was een dof geheel. Onkruid, droog zand.. stof, wat nieuw leven ingeblazen werd toen de mens kwam. Je hebt het universum die gevuld werd met duisternis, in de duisternis ontstond het lichtpuntje, die zich ontpopte tot ster.
Het enige wat me van dit beeld tegenhoudt zijn de gruwelijkheden die zich in de wereld afspelen, terwijl ik toch veel begrijp.
Is de mythe van Mephistos niet ontstaan vanuit hoogmoedswaanzin en wanhoop? Overlevingsdrang? Het gedrag van mensen verklaren..
Er zouden extreem veel tegenwerkingen zijn, maar ze zouden er toch uitkomen, waar het goede is is het kwade en andersom.
Ik moet veel in gedachten meekrijgen, maar gelukkig mag niets me schaden. Als je me een beetje bijgehouden hebt merk je wel eens de wisselwerking, ik ben nog niet geheel zuiver, dat is ook een hele klus, het kwaad wil altijd ergens aanwezig zijn, is het niet in je gedrag, dan is het in een droom, gesproken of geschreven woord. Of in een beïnvloed hapje, suiker o.i.d. De lucht die je inademt. Zelfs je handtekening verraad je gedachten. (Gezien in consistentie)
De weg naar heelwording. Uiteindelijk begrijp je alles vloeiend...
